Başörtülü bir anne, kucağında -iki yaşında ya var ya yok- çocuğu ile minibüsün ön koltuğuna kurulmuş, yüzünde tarifi imkânsız bir öfke ve kinle caddede olan insanlara öyle galiz küfürler ediyor ki televizyonlar söylediklerini ‘bip’lemek zorunda kalıyorlar!
Bir başka kadın veya kız gene başörtülü, başka bir minibüsün ikinci sırasındaki bir koltuğa oturmuş, camı yarıya kadar indirmiş ve kolunu pencereden dışarı uzatmış, suratındaki şeytanî sırıtışla insanlara eliyle öyle işaretler yapıyor ki televizyonlar görüntüyü maskelemek mecburiyetini hissediyorlar!
Diğer tarafta caddenin ortasında dikilmiş, otuzlu yaşlarına yakın güzelce sarışın bir kadın, başı ve hatta göbeği açık, daracık bir pantolon giymiş, elinde neredeyse başı büyüklüğünde bir taş, yüzündeki müthiş kızgınlıkla taşı geçen arabalara fırlatmak için yay gibi gerilmiş!
Apartman dairelerinin pencerelerine ya da balkonlarına çıkmış; başları açık-kapalı kadınlar, kızlar, gençler, çocuklar, yaşlılar ya ellerindeki tencerelere kepçelerle vuruyorlar ya da ellerine geçirdikleri yumurtaları, patatesleri, soğanları geçen arabalara atıyorlar!
Kaldırımlara sıralanmış öfkeli bir kalabalık bir yandan “Şehitler ölmez! Vatan bölünmez!” diye sloganlar atıyor, diğer yandan geçen arabalara tekme, sandalye veya taş fırlatıyorlar!
Caddeden geçen cipe benzer aracın sürücüsü, arabayı hızla kaldırımın kenarına inmiş slogan bağıran kalabalığın üzerine sürüyor! Çoğu kendini kaldırma atmayı başarıyor, ama kaçmayı başaramayan birkaç kişi tampon darbesiyle kaldırma savruluyorlar!
Başka bir yerde başka bir otomobilin sürücüsü direksiyonu özellikle kırıyor, arabasını öfke ve kinle insanların üzerine sürüyor ve bir polisle birkaç insanı yaralıyor! Hızını alamıyor, önündeki cankurtarana çarpıyor! Ve hızla olay yerinden uzaklaşıyor!
Evet, doğru anladınız İzmir’de vuku bulan korkunç ‘olay’ların televizyonlara akseden görüntülerinden bahsediyorum.
Aslında söylenecek çok şey var, ama hiçbirini söylemeyeceğim. Meselâ ‘İzmir’de yapılan yanlış da Diyarbakır ve diğer Doğu ve Güneydoğu Anadolu illerinde on yıllardan beri yapılanlar doğru mu?’ diye sormayacağım. Çünkü artık sözün bittiği yerdeyiz!
Ancak şunu da söylemeden geçemeyeceğim:
Abdullah Gül, Recep Tayyip, Bülent Arınç, Deniz Baykal ve Devlet Bahçeli muratlarına erdiler, münasip yerlerine kına yaksınlar!
Abdullah Gül, Recep Tayyip ve Bülent Arınç her konuşmalarında millî birlik ve bütünlüğü hırpalaya hırpalaya PKK’nın otuz yılda yapamadığını yedi yılda yapmayı başardılar! Bin yıllardan beri bir ve bütün olarak yaşamış olan Türk Milleti’ni böldüler, parçaladılar! Bilerek ya da bilmeyerek birbirlerine düşman ettiler! İsteyerek ya da istemeyerek birbirleriyle kavga etmelerine sebep oldular!
Artık PKK terörü dönemi bitti… Şimdi ‘kardeş kavgası’ başladı… ‘İç savaş’ın ilk mermisi olan taşlar atıldı!
Hem de nerede?
İzmir’de!
Yani ‘Kurtuluş Savaşı’nı başlatan merminin atıldığı yerde!
Buna ister kaderin cilvesi deyin, ister emperyalizmin intikamı deyin hiç fark etmez! Bu, böyledir! Ve görünen o ki bu, hızla yayılacak ve bütün Türkiye’yi saracaktır!
‘Bunu, anladık da bu işte, Deniz Baykal ile Devlet Bahçeli’nin ne günahları var?’
Günahları çok… Da ben üç tanesini hatırlatayım…
Bir. Deniz Baykal ile Devlet Bahçeli, TRT 6 açıldığında buna gerektiği gibi karşı çıkmadılar!
İki. Devlet Bahçeli, Abdullah Gül’ü Cumhurbaşkanı seçtirdi!
Üç. Deniz Baykal, Recep Tayyip’in siyasî yasağını kaldıran anayasa değişikliğine destek verdi! Ve Başbakan olmasını sağladı!
Soruyorum: Recep Tayyip Başbakan ve Abdullah Gül Cumhurbaşkanı olmasaydılar ve TRT bu, ‘Kürt açılımı’ işini bu kadar desteklemeseydi, bütün bunlar olur muydu?
Söz bitti… Benden bu kadar… Hakkınızı helâl edin!
M. Metin KAPLAN
Not: Nasıl olacaksa… Kurban bayramınız mübarek olsun!
Yazarın tüm yazılarını okumak için tıklayınız.
