Esasen başlık, ABD/İsrail/İngiltere, Türkiye’den neler istedi olmalıydı… Ama ben kısa olsun diye, ABD Türkiye’den neler istedi demeyi tercih ettim… Çünkü İsrail ve İngiltere, ABD’nin “stratejik müttefik”leridir…
Stratejik müttefik ne demek?
Türkiye medyasıyla diplomatlarının (!) hatta –maalesef- Başbakan olan Recep Tayyip’in Türkiye ile ABD arasındaki ittifak (!) ilişkisini “stratejik ortaklık” olarak ilân etmelerine bakmayın, siz… Hepsi de bunun doğru olmadığını biliyorlar ama, Türk Milleti’ni aldatmak istiyorlar… Ve ne yazık ki, bunu da başardılar… Halbuki ABD’nin sadece iki “stratejik ortağı” var… Biri, İsrail diğeri de İngiltere… Çünkü stratejik ortaklık demek, basitçe söylersem; iki ülkenin “dış politika” konusunda tek devlet gibi davranmaları demektir…
Biri dış politika da ne yaparsa; bu yapılan iyi/kötü, doğru/yanlış, güzel/çirkin, haklı/haksız, legal/ilegal, meşrû/gayrımeşû demeden diğeri de bunu, hiçbir karşılık beklemeden mutlaka/muhakkak destekler… Stratejik ortaklık ilişkisi böyle bir şeydir, işte… Meselâ İsrail, Filistinli masûm çocukları, kadınları ve sivilleri katleder, hattâ Filistin Devlet Başkanı Yaser Arafat’ı zehirler ama, ABD bütün bunları bile bile İsrail’i desteklemeye devam eder… Yahut ABD, Irak’ı işgal eder; masûm sivilleri öldürür, zavallı insanlara işkenceler yapar, BM garantisindeki Irak Devleti’ni parçalar, ülkenin zenginliklerini sömürür, idarecilerini düzmece mahkemelerde güya yargılayarak katleder ama, İngiltere bütün bunları bile bile ABD’yi desteklemeye hatta bütün bunları birlikte yapmaya devam eder…
Ne ise, konumuz bu değil… Herkes inanmak istediğine inanmakta serbesttir, fakat hiç kimse bizim, buna, yani ABD’nin Türkiye’nin stratjik müttefiki olduğu saçmalığına inanmamızı beklemesin, yeter!
Recep Tayyip, ABD’ye gitti… ABD Başkanı Bush ile görüştü ve sanki PKK’yı Türkiye’nin başına belâ eden ABD değilmiş gibi, PKK terörünü durdurmak/susturmak için ABD’nin yardımını/desteğini istedi… De ABD, buna karşılık Türkiye’den acaba neler istedi?
PKK’yı ve ABD’yi bilen/tanıyan, ABD’nin, Kürtleri ve özellikle PKK’yı Türkiye’yi hizaya getirmek için politik/askerî bir araç olarak kulandığını bilen herkes, Başkan Bush’un Türkiye adına Recep Tayyip’ten neler istediğini gayet net olarak biliyor… Ancak bunları açıklamaktan itinayla imtina ediyorlar…
ABD’nin Türkiye’den istediklerini, üç başlık altında toplamak mümkün:
Bir. Türkiye, hazırladığı yeni anayasa’da Kürtlerin de Türkler gibi Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucu unsuru olduğunu, açıkça ifade etsin! Türkiye Cumhuriyeti, üniter/millî ve ulus devlet olmaktan vazgeçsin, Türk-Kürt federal devleti haline getirilsin!
İki. Irak’ın kuzeyinde kurulmuş olan, Barzani/Talabani/Apo Kürt Devleti’ni, Türkiye şimdilik resmen olmasa bile fiilen tanısın! Kanatları altına alsın ve korusun!
Üç. ABD’nin, İsrail ve İngiltere ile birlikte İran’a karşı, çok yakın bir zamanda açacağı savaşta, Türkiye askerî ve lojistik destek versin!
İşte Başkan Bush, Recep Tayyip’ten bu üç şıktan birini kabul etmesini istedi! ABD, “üçün biri”ne râzı, yani… Recep Tayyip bunlardan enaz birini kabul etmezse/edemezse, Bush tatmin olmayacak…Recep Tayyip’in bu istekleri kabul edip etmediği ayrı mesele… Bence, kabul edemedi… Açıkçası ettiyse, ABD’den Türkiye’ye dönemez… Dönerse de iktidar olarak, bir gün daha hükümet edemez! Çünkü Türk Milleti, bu isteklerin her birinin aynı kapıya çıkacağını; “Türkiye’nin bölünmesine yol açacağını” bilir ve buna, asla ve kat’a müsaade etmez!
Peki, ABD bu isteklerine karşılık, Türkiye’ye neleri verir gibi yaptı?
Bunları da maddeler halinde, şöyle sıralamak mümkün:
Bir. PKK’nın elinde rehin olan (esir değil) 8 askeri geri verdi… Bu arada, Irak’ın kuzeyindeki Kürt Devleti’nin sözde İçişleri Bakanı Hacı Mahmut Aslan ile DTP Milletvekilleri Aysel Tuğluk, Osman Özçelik ve Fatma Kurtulan’ı da devreye sokmayı ihmal etmedi… Bu suretle, Türkiye’nin muhatapları, bu kişilerle bunların örgütleridir, demiş oldu…
İki. Recep Tayyip’in Bush ile bir fotoğraf çektirmesine izin verdi... Ancak Peşmerge başı Barzani ile bile basın toplantısı düzenleyen Başkan Bush, Recep Tayyip ile birlikte açıklama yapmaya tenezzül etmedi… Böylece, bu meselede tercihini Türkiye’nin değil, Kürt Devleti’nin yanında olmaktan yana kullanmış olduğunu bütün dünyaya ilân etmiş oldu…
Üç. ABD emrine girmemekte direnen bazı PKK önderlerini yakalayıp, Türkiye’ye teslim etmeyi taahhüt etti… Bu sözünü, ne kadar tutacağını zaman gösterecek… Bana kalırsa, ABD bunları dahi Türkiye’ye vermeyecek…
Dört. Irak’ın kuzeyindeki Kürt Devleti’ne asla müdahale etmemek şart ve kaydıyla, Türkiye’nin PKK’ya karşı bir “sınırötesi askerî operasyon”u yapmasına müsaade etti… Fakat bu konuda TSK’ya güvenmediği için, Irak’ın kuzeyine askerî yığınak yapmayı da ihmal etmedi… Bu suretle, İran’a yapılacak olan ABD/İsrail/İngiltere saldırısının vaktinin iyice yaklaştığını da göstermiş oldu!
Ancak dikkat edin, lütfen… Bush, Türkiye’ye verir gibi yaptığı “şey”lerde bile, aslında ABD ile stratejik ortakları olan İsrail ile İngiltere’nin mefaatlerini gözetmektedir… Çünkü bu, Türkiye’ye verilmiş gibi yapılmış olan “şey”ler; Türk Milleti’nin tansiyonunu düşürecek ve bu suretle Türk halkında zirve noktasına varmış olan ABD, İsrail, Barzani/Talabani/Apo karşıtlığı az da olsa törpülenecektir!
Bir ABD’nin Türkiye’den istediklerine, bir de Türkiye’ye verir gibi yaptıklarına bakın… Bunları tartın, ölçün/biçin, karşılaştırın, mukayese edin… Ortaya nasıl bir sonuç çıktı? Türkiye ile ABD arasında olan ittifak ilişkisi, tam bir “stratejik ortaklık”(!) değil mi? Oh, ne âlâ memleket…
Netice: “Dağ fare doğurdu!”
Yazarın tüm yazılarını okumak için tıklayınız.
