Görüp ahkâm-ı asrı münharif sıdk u selâmetten
Çekildik izzet ü ikbâl ile bab-ı hükûmetten
Usanmaz kendini insan bilenler halka hizmetten
Mürüvvetmend olan mazluma el çekmez ianetten
Hakir olduysa millet şanına noksan gelir sanma
Yere düşmekle cevher sakıt olmaz kadr ü kıymetten
Muini zalimin dünyada erbab-ı denaettir
Köpektir zevk alan sayyad-ı bi-insafa hizmetten
Hemen bir feyz-i baki terk eder bir zevk-i faniye
Hayatın kadrini âli bilenler hüsn-i şöhretten
Nedendir halkta tul-i hayata bunca rağbetler
Nedir insana bilmem menfaat hıfz-ı emanetten
Cihanda kendini her ferdden alçak görür ol kim
Utanmaz kendi nefsinden de ar eyler melâmetten
Felekten intikam almak demektir ehl-i idrake
Edip tezyid-i gayret müstefid olmak nedametten
İnsafsız avcıya hizmetten zevk alıp kuyruk sallayan av köpekleri neticede fıtratları üzere hareket ederler, her dönemde zalimlere uşaklık eden alçak ruhlu dessaslardan daha efdaldir,
Ayıbının tuzakla açığa çıkmasına mahal kalmadan, hayatın kadrini şöhrete tercih ederek veya melâmet hırkasını giyip nefsi feragatle makamı terk etse daha izzetli olurdu şüphesiz. Asrın siyaset hükümlerinin doğruluktan saptığını görerek izzet-i ikbal ile hükûmetten çekilene henüz rastlanmadı. Kendi nefsinden utanan da yok, herkes usanmadan ve utanmadan halka hizmetten dem vuruyor. Göçük altında can verenlerden bahsedilince müslüman mahallesinde kaza ve kader vaazı verenler var. Diğeri hiç değilse ahlâk ve fazilet dersi vermeye kalkmıyordu. Mahcubiyet de bir fazilettir, haddini bilmek de.
Konu nedamet getirerek siyaseten müstefid olunabilecek mahiyet arz etmediğinden yeniden gayrete gelerek felekten intikam alması biraz zor görünüyor. Baykal defteri tahmin ve hesap edilenden daha süratle kapandı. Şair de merak ediyor, halkta tul-i hayata bunca rağbetlerin, bu kadar menfaatperestliğin esbabını.
En günahsızın ilk taşı atacağı adil bir vicdani muhakeme mümkün olsaydı, ihtimal burnu bile kanamadan sıyrılabilirdi. Ehl-i kâmil dönüp bakmaya, teferruata girmeye tenezzül etmezken, recm resmi geçidinde kimler yer almadı ki. En başta satılık kalemler, fikir fahişeleri boy gösterdi. Sonra saf saf, parlak elbiseli, gözleri fır dönen, ağızları salyalı adamlar, çoğunun saçları sarı boyalı şuh kadınlar, hırsızlar, arsızlar, onların dostları, kimi müseccel, kimi müstakbel namzet nice zâni ve zâniyeler... Kameraya yakalanmayıp kendi günahları ifşa olmadığı için sevinerek, henüz fazla muvaffakiyet kaydedemeyenler kıskançlıkla öfkelenerek en ön safta hınçlarını çıkardılar.
Partisini bölücülere, mezhepçilere, komünistlere teslim etmemenin bedeliydi belki. Belki Ergenekon avukatlığının bedeli. Belki de münasebetsiz yere irticadan bahsederek zırhlı vasıtayla mükâfatlandırılan bir önceki genelkurmay başkanına gölge etmeyin diye çıkışmasının bedeliydi.
Devletçiliği ve ulusalcığı bırak, değişim ve halkçılığa bak sloganları arasında örgüt ve devrim kelimeleri sanki yeniden hortluyor. İşin ucunda yağmurdan kaçarken doluya tutulmak da var. Allah sonumuzu hayır eylesin.
Yazarın tüm yazılarını okumak için tıklayınız.
