Ülkücülerin sadece ''seçmen'' telâkki edilmediği, Ülkücülüğün temel taşlarıyla oynanmadığı yeni tabirle genlerinin kurcalanmadığı zamanlarda Ülküdaşlık kavramı vardı. Siyaset de dahil olmak üzere hareketin bütün zeminlerinde Ülküdaşlık hukuku hakimdi. Farklı muhitlerde ve kültür çevrelerinde yetişmiş, muhtelif karakter ve mizaca sahip, bazen neredeyse kuşak farkına varan değişik yaşlarda insanlar Ülkücülük potasında benzeşip birleşerek karşılıklı sevgi saygı dairesinde aynı ortak ideale doğru yürüyordu.
Fertler oy kullanma hakkını haiz oldukları için değil, insan oldukları için mühim ve kıymetliydiler. Dokuz Işık Doktrininde müstakil bir umde teşkil etmesine rağmen mahiyeti tam kavranamayan Hürriyetçilik ve Şahsiyetçilik prensibi, kişiliği güçlü mensupların yetişmesine imkân tanıyordu. Yüksek kabiliyetli, vasıflı, üstün meziyetli bireylerden rahatsızlık duyulmadığı gibi harekete güç katacağı için sayılarının artması hedeflenen, teşvik edilen hususlardı. Nitelikli kadrolarla milletin tamamına ulaşmayı hedefleyen milliyetçi fikir hareketi mikro sayılabilecek fevkalâde samimi ve fedakâr gayretlerle en ücra yerlerde dahi süratle büyüyor ve sürekli ileriye doğru mesafe kaydediyordu.
Mevcut birikimin üzerine zaman içerisinde çeşitlenip çoğalarak zenginleşen fikrî, edebî ve folklorik unsurlar, verilen mücadeleyle birlikte kazanılan tarihi tecrübeler ilave edildikçe giderek kendine has süzme bir kültür ortaya çıkıyordu.
Son dönemlerde murakebe mesuliyetinden kurtulmak için olsa gerek; Ülkücülüğün tarihi mirasına sırt çevrildiğini, hafızasız ve köksüz kılınmaya çalışıldığını, sosyal ve fikrî boyutlarının ihmal edilerek günlük ''politika'' düzeyine indirgendiğini müşahede ediyoruz. Maalesef tutturulan yeni istikamette daha doğrusu istikametsizlikte başarılı bir siyasetten söz etme imkânı yok. Ülke ve dünya meselelerini kavramaktan uzak, hakimiyet kurmaktan, vâzıyed etmekten aciz, aksiyondan vazgeçtik reaksiyon kabiliyetinden mahrum, mazeret beyan etmeye bile ihtiyaç duymayan, kişiselliğe dayalı, gündelik dahi sayılamayacak, yasak savma türünden sığ politika. İktidar nimetinin nevzuhur bir partiye altın tepside sunularak memleketin üzerine karabulut gibi çökmesine sebebiyet verilmesi başka türlü nasıl izah edilebilir ki…
***
Telefonunuza zaman zaman pek alâkadar olmadığınız konularda basmakalıp mesajlar gelir. Bankaların kredi kampanyaları, büyük mağazaların indirim günleri, şirketlerin promosyonları gibi reklam maksatlı lüzumsuz şeyler. Esasen özel alanınıza izinsiz girişten başka bir şey değil. Çoğunu okumadan silip geçersiniz.
Bu cümleden olarak divan'a dahil bir sayın milletvekilinden bir süredir kandil gibi vesilelerle tebrik mesajları geliyor. İsmini işitmişliğim var, kendisini tanımıyorum. Numaram muhtemelen bir hemşehri derneğinden filan geçmiş olmalı. Hedef kitle içerisine dahil edilerek seçmen veya hemşehri sıfatıyla hatırlanmış olmaktan ziyade, partinin beşeri münasebetlerde diğerlerinden bir adım öne geçtiği zannından duyduğum belirsiz bir memnuniyet ve takdir hissiyle mukabele etmeye niyetleniyorum, fakat mümkün olmuyor. Çünkü gönderilen numara meçhul. Daha doğrusu numara hanesinde partinin baş harfleri yazıyor ve buraya mesaj gönderilemiyor. Çaresiz bu donuk ve soğuk mesajları silip geçiyorum.
İki üç hafta önce bir mesaj daha geldi. ''Danışmanım filancanın telefonunu lütfen kaydediniz''.
Öncekiler neyse de, işte bu olmadı sayın milletvekili. Olmadığını, tek taraflı emrivaki mesajların hem şekil hem muhteva bakımından en iyimser mülâhazayla nezaketsizlik şeklinde değerlendirileceğini sayın danışmanınıza izah etmeye çalıştım. Anlaşamadık, vaktim ve nefesim heba oldu.
İnceliğiniz için teşekkür ederiz. İnsan insana elbette her zaman lâzım. Ülkenin kendine mahsus şartları icabı insanımız itilip kakılmamak, haksızlığa maruz kalmamak ve türlü sebeplerle siyasi desteğe ihtiyaç duymuyor değil. İnşallah arayıp ulaşabilen vatandaşlarımız dertlerine derman bulabiliyorlardır.
Biz Ülkücülere ise telefon numarası lâzım değil. Çekinmenize gerek yok, rahatsız etmeyeceğimizden müsterih olunuz. Bunu ne mübalağalı bir alınganlık ne de yüksek makam sahiplerini zaten tanıyorum, ihtiyacım yok kabilinden bir kibir saikiyle söylüyor değilim. Aslına bakılırsa yüksek siyasette yollarımızın kesiştiği kimse hemen hiç yok. Bu yönde hususi çaba sarf etmeyi tercih etmediğimden bir eksiklik saymıyorum.
Ülkücülüğü tüketilen bir meta, kâr beklenen sermaye, ömür boyu temettü getiren yatırım vasıtası, makam, şöhret, kudret, itibar sağlayan, derde deva olan, ihya eden bir cihaz olarak değil, mütemadiyen fedakârlık gerektiren bir ideal olarak telâkki ediyoruz. Kimseden tavassut, lütuf, himaye, himmet, ihsan beklemiyoruz. Ancak tepeden bakılarak gölge edilmesinden pek hoşlandığımız söylenemez.
Allah'a şükür dostluk halkamızda muhatabını seçmen değil Ülküdaş addeden, aynı lisanı konuştuğumuz, aynı keder ve sevinçleri paylaştığımız, sekretersiz, danışmansız, engelsiz bire bir rahatça görüşebildiğimiz gönül erleri mevcut. Bu mümtaz insanlar, vakur Türk beğleri, şanlı Ülkü Devleri, kahraman gazi alperenler hem bizim, hem memleketin teminatıdırlar.
Arzu edilirse onların telefonlarını ben sizlere takdim edeyim. Görünen o ki bu sahada büyük bir boşluk var. Ülkü yolunda kemale ermek için nasibiniz, kapasiteniz, kabiliyetiniz ve gayretiniz nisbetinde istifade edersiniz.
Yazarın tüm yazılarını okumak için tıklayınız.
