''Şemşîr gibi rûy-ı zemine taraf taraf
Saldın demir kuşaklı cihan pehlivanları
Aldın hezâr bütkedeyi mescid eğledin
Nakûs yerlerinde okuttun ezanları''
Yeryüzünün her tarafına kılıç gibi, Demir kuşaklı cihan pehlivanları saldın.
Binlerce kiliseyi alıp mescide çevirdin, Çan çalınan yerlerinde ezanları okuttun…
Yani kısaca diyor ki yeryüzünde senden habersiz kuş uçamazdı. Hayat sahan evinle genel başkanlık makamı arasında yaya yürünecek mesafe değil bütün bir cihandı ve sen kılıç gibi saldığın güçlü kahramanların vasıtasıyla yeryüzünün tamamına hakimdin.
Ulu ecdad görüntü ve ses kaydedici cihazları icad etmedi belki amma koca bir dönemi en ufak teferruatına kadar zaman boyutunu ve hatta duyabilene ses unsurunu da katarak küçücük bir minyatüre resmetti, sırrı hala çözülemeyen mercan kırmızısı çini bir karoya nakşetti, yukarıdaki gibi enfes bir dörtlüğe sığdırıverdi. Hangi fotoğraf, hangi film elli seneyi bu kadar yalın ve gerçekçi anlatabilir ki!
Mohaç ufkunda en önde vakur ve muzaffer Türk Başbuğu, şanlı üç hilalin gölgesinde az sonra gireşecekleri muazzam muharebeyi şenlik havasında, yüksek bir disiplin içinde sessiz dualarla bekleşen azametli Türk ordusunun onbinlerce kahramanı, düşmanın kanını donduran gümbürtülerle uğuldayan manda gönü devasa kösler, yükselen tuğlarla birlikte gittikçe hızlanarak cenk havası vuran mehter, kardaşlarıyla helalleşen eşkin atlı serdengeçti akıncı beyleri, kılıç kabzası kavramanın hasretini gideren elleri nasırlı burma bıyıklı sipahiler, eğri yatağanlarını kınlarından sıyırmış çelik gövdeli yeniçeriler, daha ötelerde engin sularda kaptan paşa emrinde palalarını ısırmış kan ve ateş saçan kadırgalara uçan leventler...
Türk tarihinin en muhteşem hakanı Kanuni Sultan Süleyman'ı, nizam-ı alem uğrunda girişilen şan ve şeref dolu yarım asırlık nice gazayı, her biri koca memleketlerin zalimlerden alınıp Türk toprağına katılmasıyla neticelenen zaferlerle dolu sayısız seferleri, binlerce sayfayla anlatılamayacak bir devri, bu en heybetli şiirle anlatıveren büyük şair Baki, bilmem sevgili padişahından sonra yaşadığı otuzaltı senelik ömründe saadet yüzü görmüş müdür.
Yıldırım Beyazıd Han, Fatih Sultan Mehmed Han, Yavuz Sultan Selim Han, Gazi Mustafa Kemal Atatürk gibi daha fazla yaşasalardı Türk Milletine çok daha büyük hizmetler görecekleri aşikar olan cengaver liderlerden sonra onların komutanları, beğleri, yoldaşları, ülküdaşları, askerleri, neferleri, serdengeçtileri neler yaşamış neler hissetmişlerdir şimdi daha iyi anlıyoruz. 10 Kasım günü bir tarafta teessüründen kafasına kurşun sıkan Salih Bozok, diğer tarafta daha naaş soğumadan ertesi gün apar topar silahların gölgesinde yapılan cumhurbaşkanlığı seçimi.
Önceki seçimde baraj altında kalındığında mahzunlaşan, son seçimde iktidar hedefini yakalayamayınca şaşırıp kalan dostlarım…
Türk Milletinin Lideri Başbuğ Alparslan Türkeş ebediyete intikal ettiğinden bu yana sessiz ve mutsuzum. Üniversitede imanlı, ihlaslı, idealist henüz genç bir Asena iken tanıdığım muhterem eşim Neşe hanım da öyle. İki kızımız Selcen ve Elif'ten sonra oğlumuz olursa Başbuğumuzun ismini verip teselli buluruz dedik. Allah nasib etti, adını Tuğrul Alparslan koyduk. Allah cümleninkinin eksiklilerini göstermesin, on senedir tek sevincimiz bu oldu.
Ücra bir beldede etrafında dokuz yıldız bulunan hilalli bir tabela gördüğünde işte burada da Başbuğun yolundan giden sadık Ülkücüler varmış diye samimi gözyaşı dökmüş, o anda Ozan Arif'in Ölmez Bu Hareket, Ölmez Bu Dava deyişini ruhunda terennüm etmiş inançlı fertler olarak; ne kongrelerde ''irade tecelli'' edip genel başkan belirlenince sevinebildik, ne miting alanlarında onbinler toplandığında coşku duyabildik, ne yüzde bilmem kaç oy alınıp iktidar olunduğunda mutlu olabildik.
Niye mi… Çünkü neticeyi biliyorduk… Nereden mi biliyorduk. Hiç..
Kut kaybolmuştu sadece…
Göz göre göre, gözümüzün önünde, gözümüze baka baka kut'umuzu çaldılar...
OK
Yavuz Sultan Selim Hân'ın önünde
Ok atan ihtiyar Bektaş Subaşı
Bu yüksek tepeye dikti bu taşı
O Gazî Hünkâr'ın mutlu gününde.
Vezir, molla, ağa, bey, takım takım,
Güneşli bir nisan günü ok attı.
Kimi yayı öptü, kimi fırlattı;
En er kemankeşe yetti üç atım.
En son bektaş Ağa çöktü diz üstü,
Titrek elleriyle gererken yayı,
Her yandan bir merak sardı alayı
Ok uçtu, hedefin kalbine düştü.
Hünkâr dedi, ''Koca! Pek yaman saldın,
Eğerçi bellisin benim katımda,
Bir sır olsa gerek bu ilk atımda.
Bu sihirli oku nereden aldın?''
İhtiyar elini bağrına soktu,
Dedi ki: 'İstanbul muhâsarası,
Başlarken aldığım gazâ yarası,
İçinden çektiğim bu altın oktu!..''
Dikkat edilirse arada beş on değil brüt altmış, net en az otuz senelik bir inkıta var. Bizim inkıtamız şimdilik sadece on yıl.
Hep böyle gitmez bu uyuşukluk. Muhakkak çıkar bir Gaazi Hünkar. Çalınır elbet yeniden cenk davulları. Görünen o ki yine iş başa düşecek. Başkalarının başaracağı şüpheli, o zaman, o halde, en uzağa, hedefin tam kalbine atmaya hazır olmalı.
Beşer tarihinin gördüğü en şanlı mücadelenin üniformasız, beratsız, madalyasız kahramanları… Yeise kapılmayın, henüz devranımız dönmedi, defterimiz kapanmadı daha. Kılıç gibi olduğumuz zamanlarda, bayrak inmesin ezan susmasın diye girdiğimiz gaza yaralarından çektiğimiz okları, çıkardığımız kurşunları, bileklerinizdeki paslı prangaları iyi muhafaza ediniz ülküdaşlarım. Onları sakın zayi etmeyin, hangi bedeli verirlerse versinler satmayın. Bir gün mutlaka lazım olacak.
Yazarın tüm yazılarını okumak için tıklayınız.
