Hamle Yayınları'nın "Destanlaşan Ülkücü Hareket" ismiyle neşrettiği şehitler albümü önümde…Sayfalarını çeviriyorum… Şehitlerimizin kâh vesikalık fotoğrafları, kâh boy fotoğrafları temin edilebildiği ölçüde yazıların aralarına serpiştirilmiş. Fotoğrafları temin edilemeyenlerin ise kara kalem resimleri çizilmiş…. Ne kadar da birbirlerine benziyorlar! Doğdukları, yetiştikleri coğrafyanın, iklimin farklılıklarına inat, aynı ruh ikliminde yoğrulmanın, aynı inanç pınarında yıkanmanın bakış ve duruşları, çehre ve bedenleri, kılık ve kıyafetleri ile bütün cesametlerine sinmişliğinin doğurduğu bir benzerlik bu .
Şehitlerimize duyduğumuz hürmetin, beslediğimiz sevginin; geçmişte kalan yaşanmışlıklara duyulan hasretin izlerini taşıyan bir ön kabulün bu kanaatin doğmasında mutlaka ki payı vardır. Ancak, bundan daha fazlası.. çok daha fazlası bu insanların aynı fikre olan bağlılıkları, aynı inanca olan imanlarıdır şüphesiz. Bağlılıktaki samimiyetin tabi neticesi olarak zihin ve gönüldeki fikir ve imanın şahsiyet ile birlikte cesamette de tezahür etmesi bu benzerliği doğuruyor olmalı.
Geçmişe bakıp da gördüğümüz bu benzerliğe mukabil günümüzde göz ardı edilemeyecek bir benzemezliğin içindeyiz. Hem dün ile bugün arasında, hem de mevcut halde kendi aramızda birbirimizle farklılaşmaktayız.
Masamın üzerinde duran Ortadoğu Gazetesi'nin arka sayfasındaki MHP İl Başkanının resminin de bulunduğu habere bakıyorum. Haber parti faaliyetini duyurmaya matuf.. sıradan bir haber. Asıl dikkatimi çeken resimdeki il başkanı. Taassupla bağlı olduğum partinin il başkanı bana ne kadar da yabancı geliyor! Aramızda hiçbir müşterek bağ görmüyor ve hissetmiyorum. Bizden birisi değilmiş gibi. Sanki bu resim yanlışlıkla buraya konmuş… Düzeltilmesi gereken bir yanlışlığın mahsülü. Oysa, hemen hemen her gün gördüğümüz bu resimdekiler veya gün be gün karşılaşıp el sıkıştığımız bu tiplerin her biri gerçek. Yadsınmayacak, göz ardı edilmeyecek kadar gerçek.
Bizde yabancılık hissi uyandıran bu parti başkanları ile vesair zevatın ortak yanları varlıkları fark edilmeyecek kadar minimize edilmiş bıyık ve sakalları, ölçüp biçilerek hizaya sokulmuş kaşları, meç- fönle şekillenmiş saçları, solarize edilmiş esmerliklerini allık-pudra veya benzeri makyaj malzemeleri ile domine ettikleri beyazlıklarının / parlaklıklarının aksettirdiği, eskilerin içoğlanlarını çağrıştıran halleridir. Tabii ki bu çehre ve bu endama da parlak ve pahalı kumaşlardan elbise, gömlek, kravat yaraşır. Ki birbirlerini tamamlasınlar. Hoş günümüzde içoğlanı kalmadı ya. Artık onların yerini metroseksüel erkekler aldı. Türk dil Kurumu'nun yanlış anlamalara sebep oluyor gerekçesiyle - güzel görünümlü, bakımlı erkek- tarifiyle sözlüğe dahil ettiği bu kelimeyi ülkücülükle yan yana getirmek makbul mü? Elbette ki değil. Ama, kendilerinin ülkücü olduğunu iddia eden, taşıdıkları etiketleri ve geçmişte yaşadıklarını da iddialarının delili olarak gösteren pek çok ülkücünün(!) geçirdiği transformasyon sonrasında aynaya akseden hallerini tarif edecek şekilde, hak ettikleri sıfatla onları anmak da yanlış olmasa gerek.
Şahsen onların metroseksüelliğinden bir rahatsızlığım veya şikayetim yok. Benim rahatsızlığım onların ülkücülüklerinden… Ülkücülük taslamalarından… Değişip- dönüşmelerinden.
Gençliklerinde bıyık ve sakalları sadece çehrelerinin değil, kişiliklerinin dahi mütemmim cüzü olmuş ve bugün umumen orta yaş / üzeri olan bu zevatın görünümlerini neden böylesine değiştirdiklerini merak ediyorum. Orta yaş sendromu mu? Geçmiş ile olan bağları koparmak dürtüsü mü? Sınıf atlama çabası mı? Merkeze oturmak hesabı mı? Hangisi acaba?
Hangisi olursa olsun bu durumda bir yanlışlık var. Gençliklerinde toplumu uğradıkları kültür erozyonuna , düştükleri kimlik bunalımına karşı "Ey Türk! Titre ve kendine dön." ihtarı ile milli değerlerimize sahip çıkmaya çağıran, milli kültürü yaşatmayı gaye edinen ve bu yolda öz değerlerini hayatına aksettirmekle mutlu olan bu insanlar nasıl olur da bugün popüler kültürün peşinden koşar.
Nevzat Kösoğlu "Milli Kimlik" başlıklı makalesinde "…Esasen, her kültürün, daha ilk aşamalarından itibaren bir farklılaşma, başkalarından ayrı olma hassasiyeti vardır ki, çoğu kez gayri şuurî olarak hayatın her alanındaki oluşumları etkiler. Başka kültürlerle temasa geçildiğinde, başkalığının farkına varan toplumun, bu farklılıklarını yani kimliğini koruma şuuru gelişir, artar. Bir başka görünüşüyle, milliyetçilik bu kimliği koruma ve yüceltme isteğidir." diyerek miliyetçilerin kendi kimliklerini ve kültürlerini farklılıklarını yaşatarak koruyabileceklerine işaret etmekte. Bize ait değerleri, bizi biz yapan ve başkalarından ayırt eden farklılıklarımızı hayatımıza aksettirmekden haz alırdık. Çünkü bu farklılıklarla "biz" olurduk.
Bize ait bu farklılıklardan kurtulmaya çalışan, mevcut düzenin hakim normları ile benzeşmeye gayret eden ve bu uğurda ülküdaşları ile, ülkücülük ile ayrışmayı umursamayanlara "Ey ülkücü! Titre ve kendine dön." ihtarını hatırlatıyoruz. Keşke, metroseksüellik sadece bedensel olsa da, ruhlara bulaşmamış olsa.Keşke… O zaman belki bu ihtar akis bulabilirdi.
6 Aralık 1979'da şehit edilen Hüseyin Cahit Aküzüm ve 8 Aralık 1995'de bir trafik kazasında kaybettiğimiz Ali Metin Tokdemir'in ana sayfadaki resimlerine bir de bu gözle bakın. Haklı mıyım, haksız mıyım öyle karar verin.
Yazarın tüm yazılarını okumak için tıklayınız.
