"Şairleri haykırmayan bir millet,
Sevenleri toprak olmuş öksüz çocuk gibidir."
Milli Mücadele yıllarının "mücadeleci" şairlerinden Türkçü Mehmet Emin Yurdakul'un yukarıdaki özlü sözü, şairlerin sadece şiirle iştigal eden hissiyatı yüksek insanlar olmadığını ihtar eder gibidir. Şairler, mücadele dönemlerinin hissiyat yüklü hareketliliğine kararlılık, azim ve cesaretleri ile öncülük ederler. Herkesin suspus olduğu dönemlerde onlara düşer konuşmak… Haksızlıkları haykırmak öncelikle onların vazifesi olur…
Vazifesini bihakkın ifa edenlerden birisi de Dilaver Cebeci'ydi. "Öz yurdunda garip, öz vatanında parya" olan milletinin, Türklük kavgasında saf tutan delikanlılarına ağabeylik yapan; bu delikanlı hareketin az sayıdaki aydını ile irtibatta köprü rolü üstlenen bu Ülkücü Şairimizi de kaybettik… Geçtiğimiz hafta Çarşamba günü Hakk'a yürüyen Cebeci, varlıklarına, haykırışlarına her zamankinden daha fazla ihtiyaç duyduğumuz az sayıdaki Ülkücü şairlerimizden birisiydi.
Son çeyrek asırdır, gidenlerin yerlerine yenilerinin gelmediğini, eksikliklerini derinden hissederek müteaddit defalar ikrar ettiğimiz şair ve düşünürlerimizin azalan sayıları mıdır bizi bunaltan politika cambazlıklarına mahkûmiyetimizin esbâb-ı mûcibesi? Bu cambazlara, itiraz edemeyecekleri bir dil ve ferasetle hakikatleri haykıracak; "sıratımüstakim"i hatırlatacak azim, cesaret ve belagate sahip dilâverler azaldığı için midir bu dünyevîlik? Yoksa mevki-makam perestler kendilerine bolca bendegah bulabildikleri için midir şair ve düşünürlere olan lakaydilik?
Elhak durum şu ki, bu dünyaperestlik arttıkça son yolculuğuna çıkan ziyalıların yerleri boş kalacaktır. Kendilerinden ziyade başkalarının dertleri ile dertlenen, başkalarının sevinçleri ile neşelenen, dünya ile beraber ukbâ için de yaşayan bu insanların yerini ben, yine ben, yalnız ben diye devleşen nefisler, bu dünya için ağlayıp bu dünya için gülen, iş bilen-iş bitiren insanlar almakta.
Dilaver Cebeci'nin "göç" haberini kıymetli dost Yusuf Yılmaz Araç'tan almıştım… Aradığı zaman televizyon başında Bursa'nın mahalli televizyon kanallarından birinde canlı yayınlanmakta olan şiir okuma yarışmasını seyretmekteydim. 6.Uluslararası Türkçe Olimpiyatları'na mündemic olan bu yarışmada yabancı ülkelerden gelen çocukların Türkçe şarkı söyleme ve şiir okumaları bir yarışma ile renklendirilmiş… Bursa'daki şiir okuma yarışmasını Arnavutluk'tan bir kız öğrenci Arif Nihat Asya'nın Naat'ını okuyarak kazanmış.
Önceki yıllarda İstanbul ile sınırlı olan organizasyon Kayseri, Ankara, Erzurum, Gaziantep İzmir, Konya, Bursa ve Sakarya gibi sekiz değişik şehre yayılmış. 110 değişik ülkeden davet edilen ekiplerdeki çocuklar o ülkelerde açılmış olan Türk(cemaat) okullarında öğrenim gören çocuklardan seçilmiş. O okullarda okuyan öğrenciler kendi dillerinin ve emperyal bir dil olan İngilizcenin yanı sıra Türkçe de öğrenmekteler. Hepsi değilse bile, belli bir kısmı şiir okuyacak, şarkı söyleyecek kadar Türkçe öğrenmekte.
Milletini Türklük şuuru ile sevecek, bütün Türklüğün birleştiği bir Turan hayalini her hâl ve şarta rağmen bir ülkü olarak sahiplenecek insanların, Türk'ün ses bayrağı olan Türkçeyi 110 değişik ülkeden gelen çocukların dilinden duymakla mesud ve bahtiyar olacağı aşikardır. Bu Türkçü- Turancı insanlara aidiyet duyduğum halde, ancak televizyon başında bir seyirci olarak katılabildiğim bu yarışma ve gösteriler beni bahtiyar kılmadı. Üstelik bir hüzün hâlesinin içinde buldum kendimi. Belki hamlığımdandır… Belki de kıskançlığımdan. Ama öfkeye, kızgınlığa dönüşen bu hüznümün sebebi ne kıskançlık, ne de imrenmek. Bütün nakısalarımızı.. iman zafiyetimizi, inanç kısırlığımızı, şairsiz-şiirsiz dünyamızı, politika batağına saplanmış ülkücülüğümüzü, sevgisizliğimizi, saygısızlığımızı, hoşgörüsüzlüğümüzü, velhasıl bütün nakısalarımızı yüzümüze çarpan bir hakikatin acze, mahcubiyete çalan hüznü.
Kendilerini milliyetçi addeden nicelerinin Amerikancı diye hayıflandığı bir cemaatin 110'dan fazla ülkede açtığı okullardan getirdiği bu gençlere bizim dediğimiz şairlerin, en sevdiğimiz şiirlerini okuttuğu bu altıncı organizasyon… Bu organizasyona katılarak ve verdiği destek ile sahiplenen AKP hükümeti… ABD ve AB desteği ile siyaset yapan AKP'li bakan ve vekiller… Bize sadece acziyetimizi değil, memuriyetimizi de hatırlatıyor.
Türkiye'nin dört bir yanında büyük salonlarda, geniş meydanlarda kusursuz bir nizam içerisinde Türkçe şölenleri düzenleyen Ülkü Ocakları; bu şölenlere devlet himayesi kazandıran MHP iktidarı; Türk Dünyasının aksakallı ziyalılarına ellerini öperek ödüller veren MHP'li bakan ve bürokratlara şahitlik edinceye kadar ne bu cemaate ne de AKP'ye Amerikancı ya da Avrupa birlikçi diye ithamlarda bulunmaya hakkımız olmadığına kaniyim. Hakikatleri haykıracak şairlere çok daha fazla ihtiyacımız var. Oturdukları koltuk uğruna kırmadık kalp bırakmayan koltuk ehline "ölüm de var" diye haykıracak şairlere…
"12 Eylül sonrası tutuklanan Alparslan TÜRKEŞ ve bütün dâva arkadaşlarına..." diye başlayan şiirinde:
"İstediğin o seccadeyi hemen gönderiyorum
Üstünde Kâbe resmi ve anamın duaları var
Ve bildiğin sebeplerden ben gelemiyorum.
Yine biliyorsun ki, Sevmedim ülküden başkasını
Başı dumanlı dağları, dolunayı, ufukları
Bir de Çankaya yokuşunda rüzgâra tutulmuş saçlarını
Önce Allah, sonra genlerim şahit." diyen Dilaver Cebeci'nin memuriyetine sadakat üzre yaşayıp, göçtüğüne biz de şahidiz. Allâh mekânını cennet eylesin. Fâtihalarla…
Yazarın tüm yazılarını okumak için tıklayınız.
