Afif Yesari
16.04.1922 – 23.08.1989 01 Ocak 1970
Yazar, oyuncu (D. 16 Nisan 1922, Kadıköy / İstanbul - Ö. 23 Ağustos 1989, İstanbul). İzzet Günkaya ve Muzaffer Ulukaya adlarını da kullandı. Romancı Mahmut Yesari’nin oğludur. İlkokulu bitirdikten sonra kendi kendisini yetiştirdi. Tiyatro çalışmalarına 1945’te Atila Revü Opereti’nde dansör olarak başladı. 1961 yılında Ses Tiyatrosunda “Sel” oyununda baş rol oynadı. İstanbul Teknik Üniversitesi Televizyonunda programcılık yaptı. 1947’de sinemaya girdi. Gezici tiyatro topluluklarında aktör olarak görev aldı.
İlk yazısı 1940’ta Yeni Edebiyat dergisinde yayımlandı. Muzaffer Ulukaya adıyla iki yüze yakın dedektif romanı yazdı. İstanbul Teknik Üniversitesi Televizyonunda yayımlanan ilk yerli televizyon oyununun senaryosunu yazdı. Dergi ve gazetelerde magazin, sinema eleştirisi yazıları yayımladı. Tiyatroda diyaloğu kaldırarak, kahramanların düşüncelerini spikerin ağzından veren “düşünce tiyatrosu” tekniğini ilk kullanan oyun yazarı olarak ün kazandı. Televizyonda yayımlanan ilk oyunun yazarı, yönetmeni ve oyuncusu da Afif Yesari’dir. Ayrıca Türkiye ilk kez şiir sergisi açan kişidir.
ESERLERİ:
HİKÂYE: Tren Yolu (1949), Hafta Tatili (1954).
RÖPORTAJ: İşte Beyoğlu (1950).
DENEME-İNCELEME: Artist Olmak Sanatı (sinema yazıları, 1965), Düşünce Tiyatrosu (Kuramı ve Olduğu Gibi adlı bir perdelik oyunu, 1966), Ölüm Şatosu (1967), Ruhlar Konuşuyor (1971), Bedensiz Varlıklar ve Ruhsal Olaylar (1983), İnsanlar ve Öyküler (1985).
OYUN: Uzak (1966), Soytarının Biri (1967).
ŞİİR: Boşluk (1970),
MİZAH: Hengâme (mizah yazıları, 1979), Şalter (mizah romanı, 1984).
ANI: İstanbul Hatırası (1987), Çay ve Simit (1989).
