O Ateş ...
Hamza Sadi ÖZBEK 30 Ekim 2007
iblisin kahkahası hedefken sevincime,
Bir el ateş düşürdü mabedimin içine.
Mabedimi bu elin ilâhî n^rı sardı,
Bu narla ateş, Devri, uyk1'sandan uyardı.
Bu ateş yanar oldu mihrabımın önünde,
Bu ateş şafak oldu en zifiri günümde.
Bu ateş sarmadadır her yanımı gitgide,
Bu ateş kuvvet ve hız veriyor her ümide.
Bu ateşli nur sardı ruh' mu, dimağımı ,
Bu ateşte yaparım en güzel semaimi.
Bu ateşin içinde inledi durdu nâyım,
Bu ateşin içinde yanıyorum, hastayım.
Öyle fazlalaştı ki ba ateş en sonunda,
Pirim Yunus ta çıktı Yesevi *nin kolunda.
Bu ateş yazdırıyor Mevlana'ya Mesnevi'yi
Bu ateş Hüsn-ü Aşkfa dillenir başka mevf.
Bu ateş var Sinan*xa Süleymaniyesinde,
BU ateş tekbir tekbir Itrî*nin bestesinde.
Bu ate-tir ezelde Tanrı Dağı*nda yanan,
Bu ateştir dünyaya Türk ırkını tanıtan.
Bu ateştir kundaktaki çocuğun neşesinde,
Bu ateş Mehmetçiğin ALLAH ALLAH sesinde.
Bu ateşin korkusu yaptırdı Şeddi Çini,
Bu ateş teshir etti Hindistan'ın içini.
Bu ateştir gördüğüm süngülerin ucanda,
Bu ateşler kutlanır Ordunun haruc-ında.
Bu ateştir dolaşan damarlardaki kanda,
Bu ateşle tutuştuk Kosra *da$ Çaldıranxda.
Bu ateşin adına Büyük Düşünce deriz,
Bu ateş için doğduk ve bununçin bekleriz.
Gönlüm, ruhum, benliğim ateşten haz ediyor,
Hfıjklarımda Nurdan bir başbuğ vâz-ediyor.
Yüreklerdeki ülkü, hızını azalttıkça,
Yine çoğalır ateş mabede her daldıkça.
